“Benimle beraber sayıyor aynalar, geçen yılları, anları, anıları. Her baktığımda gözlerim buğulanıyor, bir zamanlar tanıdık gelen giderek silikleşiyor. Sanki bana acıyor. Zaman, yalnızca akıp gitmiyor—yüzümde yer tutuyor. Çizgiler derin, çizgiler keskin. Kalbin ritmi ilk kez bu kadar gür ve ilk kez bu kadar derin. Her soluk sanki son, her an bitik. Aynalar beni uğurluyor. Gördüğüm her yüz ben değil, ama her biri benden bir iz taşıyor.”

***

“Layers upon layers, trapped within itself. A person embraces every version, every fragment, every passing year, every shifting form… Faces, voices—emerging, folding, vanishing into one another. Escape is an illusion; the weight endures, wearing thin but never fading. It watches, it questions, but the answer is always the same. It burns, it turns to ash—yet even the ash is its own. No one can break their own matryoshka. No one can outrun themselves.”